پاکیزگی ضرورت دین
طهارت از ابتدا در شریعت اسلام بوده و از ضروریات دین است. به همین دلیل، نخستین مبحث در کتابهای فقهی، کتاب طهارت میباشد. البته منظور از پاکیزگی و طهارت، تنها طهارت ظاهری نیست، بلکه شامل طهارت باطنی نیز میشود. در مقابل، دو نوع آلودگی وجود دارد: آلودگی ظاهری و باطنی.
آلودگی ظاهری، یعنی مواردی که به بدن انسان مربوط میشوند و آلودگی باطنی یعنی مواردی که باطن و روح انسان را در برمیگیرند که برای انسان نقص به شمار میآیند و او را از درجه کمال پایین میآورند. گرچه مواردی که به روح انسان مربوط میشوند، پلیدی بیشتری به دنبال دارند، ولی کثافت - چه ظاهر انسان را آلوده کند و چه باطن را - کثافت است. تنها تفاوتی که میان این دو نوع آلودگی به چشم میخورد، این است که انسان با نخستین برخورد و نگاهی که به آلودگی ظاهری مینماید، از آن متنفر میشود. به همین دلیل، میبینیم مردم آلودگی ظاهری را زودتر از خود دور میکنند، ولی آلودگی باطنی به این سرعت کشف نمیشود، مگر با تجربه و آزمایش که به وسیله آن، از نهانگاههای روح پرده برداشته میشود.
اسلام، برای پاکیزه نمودن اجتماع از آلودگیهای ظاهری و باطنی، تلاشهای فراوانی انجام داده است.
آخرین دین آسمانی، موارد پاکیزگی را به پیروان خود یاد داده و بر رعایت آنها تاکید فراوانی نموده است و همیشه در نظافت قلب، اعضا و جوارح انسان میکوشد، زیرا انسان به طور طبیعی نه به آلودگی و نجاستهای ظاهری جسم خود اهمیت میدهد و نه به آلودگیهای قلبی؛ از این رو، اسلام در قرآن و روایات معصومان (علیهمالسلام)، پی در پی، بایستگی نظافت را برای مردم بیان میدارد و بر آن تاکید میورزد.
مسلمانان تا زمانی که احکام اسلام را حفظ و از آن پیروی و طبق برنامه و روش اسلام رفتار نمایند، دارای بهترین اخلاقها و عالیترین احساسات انسانی خواهند بود، ولی اگر قرآن روایات اسلامی را کنار بگذارند، در گودال نکبت و مُردار پستی فرو خواهند رفت.
تنظیم برای تبیان: گروه دین و اندیشه